Mijn naam is Józef Pryszmant.

Het idee om het apparaat uit te vinden werd geboren in 1984. De belangrijkste reden was de wens om het geluid te elimineren dat wordt gegenereerd bij het slaan van vlees met een gewone vleeshamer.

Aanvankelijk moest het bestaan ​​uit twee platte elementen die met een hendel tegen elkaar werden gedrukt, maar er zou veel kracht voor nodig zijn. Om die reden werd dit idee al snel verlaten. Soms kwam ik er echter in gedachten op terug en zocht ik naar andere technische oplossingen.

Pas jaren later, dat was in 1997, keek ik naar een stoeprandklem en drong tot me door hoe ik het apparaat moest maken. In minder dan een uur tijd had ik al een compleet ontwerp in mijn hoofd, natuurlijk zat het vol met gebreken en onvolkomenheden die later zouden moeten worden herzien, maar wat er toe deed was het schema, dat ongewijzigd bleef.

In die tijd heb ik in mijn kelder bij kaarslicht (de elektrische bedrading was beschadigd) een piepschuim model gemaakt. Helaas zou het niet naar de zijkanten openen. Het volgende model is uit hout gesneden. Deze werkte echt, maar niet goed genoeg. Ik moest iets anders verzinnen.

Ik vond de oplossing terwijl ik naar de sterren staarde, de Big Dipper om precies te zijn. Deze 4 stralende sterren waren de plaatsen om de bouten te plaatsen. In mijn vrije tijd, vaak tot diep in de nacht, werkte ik aan een prototype van metaal.

Ik was klaar tegen de winter, in februari 1999. Het was al rond 11 uur. Het prototype werkte en tot mijn verbazing zelfs beter dan ik had verwacht. Het kan zelfs kleine steentjes verpletteren (dat is alles wat ik op dat moment beschikbaar had om te testen).

Een half jaar later, in september, diende ik via een octrooigemachtigde mijn uitvinding in bij het octrooibureau om te worden gepatenteerd als "Vleesvermalser". Zes jaar later, in 2005, kreeg ik een patent.

Mijn latere pogingen om een ​​fabrikant te vinden die ermee instemde mijn uitvinding te vervaardigen, leverden echter niets op. Over het algemeen was niemand geïnteresseerd.

De tijd vloog snel, jaren gingen voorbij, totdat ik tot de conclusie kwam dat het zoeken naar een fabrikant tijdverspilling was. Ik had zelf niet de financiële en technische middelen om met de fabricage te beginnen, en mijn grootste probleem op dat moment was het soort metaal waaruit het apparaat moest worden vervaardigd.

Een van de fabrikanten waarmee ik destijds contact had, vertelde me via de telefoon dat er aluminiumlegeringen zijn die in contact mogen komen met voedsel. Ik was weer bezig met schetsen, tekenen en mallen maken om te gieten. Het kostte me in totaal anderhalf jaar.

In 2017 hebben we samen met mijn zoon wettelijk een bedrijf geregistreerd onder de naam “K-MONT'.

In totaal heb ik 33 jaar gekost van idee tot product.

Ik hoop dat mijn uitvinding je goed van pas zal komen.